საქართველოს განათლების სისტემაში პირველად გაჩნდნენ სოციალური მუშაკები, რომლებიც სკოლებში ჯანსაღი, პოზიტიური საგანმანათლებლო გარემოს უზრუნველყოფითა და სასკოლო ცხოვრებაში მშობელთა ჩართულობის მხარდაჭერით მოსწავლეებს სხვადასხვა სოციალური ბარიერის დაძლევაში დაეხმარებიან. ესაა ოფიციალური განმარტება, თუ რატო გადაწყდა სოცმუშაკების სკოლასთან თანამშრომლობა. თუმცა იმთავითვე გაჩნდა კითხვები, რომლებიც პასუხს ითხოვს და რაც მალე- მით უკეთესი.

ბავშვთა ფსიქოლოგი ზურა ქარჩავა, სწორედ იმ გამოწვევების შესახებ საუბრობს, რომელთა წინაშეც სასკოლო საზოგადოება დგას და მიიჩნევს, რომ სოციალური მუშაკების დეფიციტის გამო ამ პროექტის სისრულეში მოყვანა მარტივი არ იქნება:

„კარგია რომ ამ მიმართულებით მუშაობა ძლიერდება, მაგრამ ცოტა გაუგებარია, ერთი სოციალური მუშაკი 1000 ბავშვს როგორ გაწვდება. სკოლის ფსიქოსოციალური მენეჯმენტის მართვა ცალკე მიმართულებაა და ცალკე უნარ-ჩვევები თუ ცალკე მოდულები სჭირდება; გამიკვირდა, როგორ იპოვეს 60 სოციალური მუშაკი, მაშინ, როდესაც სასწავლებელი არ არსებობს, სადაც მათ ამზადებენ.

გარდა ამისა, საინტერესოა, არსებობს თუ არა კვლევები, ფსიქიკური ჯანმრთელობის კუთხით, პანდემიურ პერიოდში, ბავშვების ფსიქოემოციური მდგომარეობა რამდენად შეიცვალა. თითქმის ყოველდღე მაქვს მომართვიანობა ამ საკითხზე; ამასთან, არც ერთი სკოლა არ აღიარებს, არ  გეტყვით, რომ სკოლაში ბულინგია - არც ერთი დირექტორი არ გეტყვით, რომ სკოლაში არის ძალადობა და არა მხოლოდ ბავშვებში, შესაძლოა ეს მასწავლებლებიდანაც მოდიოდეს. ცვილებების გატარებისთვის კი საჭიროა აღიარება - ცვლილება აღიარებით იწყება.

სოცმუშაკი კი ყველა მიმართულებით ინფორმირებული უნდა იყოს, რათა დაიცვას ბავშვი მშობლებისა თუ მასწავლებლებისაგან და როცა ვამბობთ, ყველა სკოლაში ვერ იქნებიან სოციალური მუშაკები, ეფექტურობას როგორ განვსაზღვრავთ?

ბავშვი ყოველთვის მსხვერპლია, აბსოლუტურად ყველა სიტუაციაში! - ამიტომ მიმაჩნია, რომ აქ გუნდური მუშაობაა საჭირო. პედაგოგმა, დირექტორმა, ფსიქოლოგმა თუ სოციალურმა მუშაკმა  უნდა იმუშაონ გუნდურად და საკუთარი პროფესიული კომპეტენციიდან გამომდინარე იმოქმედონ“.

სკოლებში სოციალური მუშაკების ფუნქციებზე განათლების მინისტრის მოადგილე, ეკატერინე დგებუაძე განმარტებას აკეთებს:

„კონკურსი დასრულებულია, გვეყოლება 60 სოციალური მუშაკი და მათ უკვე გაუფორმდათ ხელშეკრულება. ჩვენ უნდა გვქონდეს ინფორმაცია სკოლის მიღმა დარჩენილი ბავშვების შესახებ - რატომ აცდენენ გაკვეთილებს,  შრომაში ხომ არ არიან, ქვეყანას ტოვებენ თუ ძალადობის მსხვერპლია. ნელ-ნელა ეს პროცესი მოსაგვარებელია და ვიცით, რომ ეს რაოდენობა საკმარისი არ არის.

სოცმუშაკებმა უნდა დაიწყონ ოჯახებთან კომუნიკაცია და მოახდინონ პრობლემის იდენტიფიცირება-რეფერირება. ჩვენ თანამშრომლობის საფუძველზე უნდა დავიცვათ თითოეული ბავშვის არა მხოლოდ განათლების, არამედ, ზოგადად ყველა უფლება“.